Nowa ekranizacja powieści Patrici Highsmith sprawiła, że postanowiłam wrócić do tej książki, którą pierwszy raz przeczytałam kilka lat temu.
Moje wrażenia po ponownej lekturze są bardzo podobne do wcześniejszych. Powieść Highsmith nadal zachwyca mnie wielowarstwowością. Autorka stworzyła historię kompletną i bardzo przemyślaną, nie tylko w treści, ale i w formie.
Przede wszystkim doskonały sposób narracji, która prowadzona jest w trzeciej osobie, ale jednocześnie jest bezpośrednio związana z głównym bohaterem. Poznajemy więc emocje i myśli bohatera, jednocześnie zachowując jednak pewien dystans. Narracja jest również całkowicie obiektywna, pozbawiona oceny czynów bohatera, co pozostawione jest wyłącznie czytelnikowi.
Świetnym zabiegiem jest również kontrast pomiędzy scenerią, a wydarzeniami które się w niej rozgrywają. Akcja umieszczona jest we Włoszech, w miejscach pełnych słońca, ciepła, muzyki i radości. Natomiast wydarzenia, które się tam rozgrywają są tragiczne, mroczne i nieodwracalne. Zabieg ten podkreśla nie tylko dramatyzm wydarzeń, ale pokazuje również nieuchronność zła, przed którym nie można uciec nawet w miejscach wypełnionych pięknem.
Autorka jest również mistrzynią budowania napięcia, atmosfery zagrożenia i duszności, co również kontrastuje ze scenerią w jakiej umieszcza akcję.
Oczywiście nie można pominąć samego Toma Ripleya. Pozornie nieporadnego, a nawet ciamajdowatego, a jednak obdarzonego swoistym urokiem i umiejętnością odnalezienia się w sytuacji. Tom to bardzo ciekawa postać. Robi złe rzeczy, ale czy jest zły? Czy paradoksalnie nie kibicujemy mu? Czy nie postrzegamy go po prostu jako chłopaka, który chce tylko odmienić swój los, zostawić za sobą nędzne życie i wypełnić przyszłość pięknem?
Bardzo polecam.

Nowa ekranizacja powieści Patrici Highsmith sprawiła, że postanowiłam wrócić do tej książki, którą pierwszy raz przeczytałam kilka lat temu.
Moje wrażenia po ponownej lekturze są bardzo podobne do wcześniejszych. Powieść Highsmith nadal zachwyca mnie wielowarstwowością. Autorka stworzyła historię kompletną i bardzo przemyślaną, nie tylko w treści, ale i w formie.
Przede...

Kto z zacnych Czytelników nie robi czasami skoku w bok? Kto w ową okrutną porę roku nie zerka pożądliwie na półkę z literaturą rozrywkową? Mnie za przeproszeniem też dopadła ta podstępna wiosenna zaraza.
Wyrwałem Pana Ripleya. Niestety otrzeźwienie w tym roku przyszło szybko. To bardzo nudna powieść, proporcjonalnie przeciwna do efektu następnej kartki.
Gdy mnie w przyszłym roku najdzie znowu, to wezmę się za romantasy raczej.
A Pana Ripleya nie mam odwagi polecić nikomu.

Pod tytułem mamy jeden cytat, myślę, że doskonale odnosi się do tej pozycji:

"Wyczekiwanie przeżyć jest przyjemniejsze niż same przeżycia. "

No szkoda czasu, żeby czekać. Zwłaszcza wiosną.

Kto z zacnych Czytelników nie robi czasami skoku w bok? Kto w ową okrutną porę roku nie zerka pożądliwie na półkę z literaturą rozrywkową? Mnie za przeproszeniem też dopadła ta podstępna wiosenna zaraza.
Wyrwałem Pana Ripleya. Niestety otrzeźwienie w tym roku przyszło szybko. To bardzo nudna powieść, proporcjonalnie przeciwna do efektu następnej kartki.
Gdy mnie w przyszłym...

Fantastyczna książka. Lektorka audiobooka świetnie czyta kwestie francuskie i włoskie (nieco gorzej te anglojęzyczne nazwiska),do tego umiejętnie moduluje głosem i intonacją. Z chęcią sięgnę po kolejne tomy, szczególnie jeśli czyta je te sama lektorka.

Fantastyczna książka. Lektorka audiobooka świetnie czyta kwestie francuskie i włoskie (nieco gorzej te anglojęzyczne nazwiska),do tego umiejętnie moduluje głosem i intonacją. Z chęcią sięgnę po kolejne tomy, szczególnie jeśli czyta je te sama lektorka.

To jest niezła, sprawnie napisana książka. Autorka snuje ciekawą opowieść, którą czyta się przyjemnie i płynnie. Podczas lektury czuć lekkie napięcie, a bohater którego, mimo że nie da się lubić jest ciekawie wymyślony ale... No właśnie: mam wrażenie, że wszystko, co przydarza się bohaterowi to kwestia przypadku, szczęścia lub naiwności innych bohaterów, a nie "talentu" pana Ripleya. Nie wiem, czy to kwestia czasów, w których powieść powstała czy pomysłu na fabułę. To jest dobra książka ale czegoś mi zabrakło. Czy sięgnę po kontynuację? Nie wiem, może kiedyś. Mimo to polecam.

To jest niezła, sprawnie napisana książka. Autorka snuje ciekawą opowieść, którą czyta się przyjemnie i płynnie. Podczas lektury czuć lekkie napięcie, a bohater którego, mimo że nie da się lubić jest ciekawie wymyślony ale... No właśnie: mam wrażenie, że wszystko, co przydarza się bohaterowi to kwestia przypadku, szczęścia lub naiwności innych bohaterów, a nie...

Powieść podczas której nie można się nudzić.
Ciekawi bohaterowie, klimat, fabuła. Tę książkę się czuje, przeżywa całym sobą.
Pomimo ogólnej naiwności historii, całokształt dzieła naprawdę przypadł mi do gustu stając się po prostu lekką odskocznią od życia codziennego.

Powieść podczas której nie można się nudzić.
Ciekawi bohaterowie, klimat, fabuła. Tę książkę się czuje, przeżywa całym sobą.
Pomimo ogólnej naiwności historii, całokształt dzieła naprawdę przypadł mi do gustu stając się po prostu lekką odskocznią od życia codziennego.

Książka jest pierwszą z serii o Tomie Ripleyu, została wydana w 1955 r. Najważniejsza jest w niej postać tytułowego bohatera. To Amerykanin, który we wczesnym dzieciństwie stracił oboje rodziców i był wychowywany w Bostonie przez oschłą i zimną ciotkę. Uciekł od niej gdy miał 20 lat. Książka zaczyna się, kiedy to dwudziestokilkuletni Tom pomieszkuje w Nowym Jorku, ledwo wiążąc koniec z końcem, na potęgę kłamiąc i oszukując, jest to bowiem urodzony oportunista, chce się podobać i być akceptowany; bardzo zazdrości innym młodym ludziom dobrego pochodzenia i pieniędzy, pragnie być taki jak oni.

Na początku książki trafia się Tomowi niezła gratka, oto bogaty przedsiębiorca, Herbert Greenleaf proponuje mu wyjazd do Włoch z pewną prywatną misją, Greenleaf jest gotów pokryć wszelkie koszty, oczywiście Tomowi w to graj, chętnie się zgadza i wyjeżdża do Italii. Tam przekonuje się, że jego misja raczej się nie powiedzie. Do tego miejsca mieliśmy dosyć nudną obyczajówkę opisajującą życie bogatych młodych Amerykanów we Włoszech; dlatego z powodu dłużyzn porzuciłem audiobooka dobrze czytanego przez Elżbietę Kijowską i przerzuciłem się na e-booka.

Ale gdzieś tak od połowy książki zaczyna być ciekawie, bo Tom popełnia poważne przestępstwo, nie ma on z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia i ja też nie miałem do niego pretensji, jakoś to wszystko normalnie poszło. Książka staje się zatem studium przestępcy, złego człowieka, który w sumie jest dosyć sympatyczny, ale to wciąż złoczyńca...

Potem rzecz cała jeszcze bardziej się rozkręca, bo Tom musi się gimnastykować, żeby jego niecne czyny nie wyszły na jaw, kłamie więc na potęgę, zmienia tożsamość, wije się jak piskorz. Jakoś udzieliło mi się napięcie głównego bohatera, złapią go czy nie, zdemaskują czy dalej będzie kręcił? Powtarzam, to człowiek zupełnie pozbawiony wyrzutów sumienia, ani cienia refleksji nad złem, które wyrządził, czyżby psychopata? No cóż, nie wygląda mi na takiego.

Znam inną książkę, w której tak zwany zwykły człowiek wpada w spiralę zbrodni, to 'Karambol' Nessera, ale tam na końcu przestępca zostaje zdemaskowany. Tom Ripley nie, bo napisała jeszcze Highsmith parę książek o nim. Niemniej rozdziały, w których o mało co Tom zostaje zdemaskowany, budują fajnie napięcie. Jakoś zacząłem bohaterowi książki kibicować, żeby tylko go nie złapano!

Niestety, druga część książki znowu się dłuży, napięcie siada, dostajemy po raz kolejny mało ciekawą obyczajówkę z życia Amerykanów we Włoszech. Doczytałem rzecz całą do końca z dużym trudem.

Może to był kiedyś ekscytujący thriller, ale bardzo się zestarzał, także dlatego, że tło psychologiczne czy obyczajowe kuleje. Poza tym książce po prostu brak dynamiki.

Książka jest pierwszą z serii o Tomie Ripleyu, została wydana w 1955 r. Najważniejsza jest w niej postać tytułowego bohatera. To Amerykanin, który we wczesnym dzieciństwie stracił oboje rodziców i był wychowywany w Bostonie przez oschłą i zimną ciotkę. Uciekł od niej gdy miał 20 lat. Książka zaczyna się, kiedy to dwudziestokilkuletni Tom pomieszkuje w Nowym Jorku, ledwo...

Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy ludzie w latach 60 byli aż tak naiwni...

Po przeczytaniu tej książki zastanawiam się czy ludzie w latach 60 byli aż tak naiwni...

Do końca łudziłam się,że jednak coś tu mnie zaskoczy, książka przewidywalna, nudna i raczej kryminał psychologiczny to to nie jest. Kolejne części zdecydowanie odpuszczam.

Do końca łudziłam się,że jednak coś tu mnie zaskoczy, książka przewidywalna, nudna i raczej kryminał psychologiczny to to nie jest. Kolejne części zdecydowanie odpuszczam.

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje jak porządny kryminał wymieszany z thrillerem.

Co działa najbardziej?
Tom Ripley. Przez całą książkę niemal siedzimy w głowie bohatera niejednoznacznego, niereformowalnego, zagubionego i, jakby nie patrzeć, psychopaty. Może i utalentowanego, ale jakże tu mówić o talencie, gdy jest to umiejętność kłamania, oszukiwania, podrabiania, fałszowania i udawania. Gry wchodzącej w krwiobieg do tego stopnia, że nie wiemy już, kim jest prawdziwy Tom. Bo dość szybko orientujemy się, że mamy do czynienia z historią o obsesji na punkcie drugiej osoby i marzeniach, by żyć jak ona. Marzeniach tak silnych, że jest się w stanie zabić drugiego człowieka, byle tylko móc przywdziać jego garnitur i zasiąść w jego fotelu. Co więcej, siedząc w głowie postaci o tak irracjonalnych myślach – podświadomie zaczynamy rozumieć jego decyzje, a nawet kibicować. Można powiedzieć, że Ripley po prostu stosuje zasadę "work smart, not hard". Tyle że w niezwykle drastyczny sposób.

Podoba mi się, że nie dostajemy tu niepotrzebnej ekspozycji. Ogranicza się długie wyjaśnienia przekrętów Toma, zamiast tego otrzymujemy jedynie krótką scenę, w której Tom wyciąga ze skrzynki czek, nie na swoje nazwisko, i wspomina jak to dobrze, że na znalezionej legitymacji bankowej dało się tak łatwo przeprawić datę urodzenia. Metoda "nie mów, tylko pokaż", stosowana zazwyczaj w filmografii, jest tu wystarczająca – chociaż wymaga od czytelnika skupienia i umiejętności wyłapywania tropów, łączenia kropek.

Pachniało mi to filmem Saltburn czy bardziej morderczą wersją Catch me if you can. I lubię to.


Współpraca recenzencka z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Od dłuższego czasu przymierzałam się do sięgnięcia po tę serię książek, bo różnorodne ekranizacja atakowały zewsząd, a tu zaraz premiera serialu z Andrew Scottem w roli głównej. Przyznam, że z klasyką literatury nigdy nie było mi po drodze, ale, ku mojej uciesze, w stylu Utalentowanego Pana Ripleya nie czuć zamierzchłych czasów, nie trąci on myszką. Za to wciąga i zaskakuje...

Na początku książka wydaje się średnio porywająca - główny bohater ma za zadanie skontaktować się z kolegą przebywającym zagranicą w celu nakłonienia go do powrotu do domu. Bohaterowie spotykają się, nie wracają do domu. Spędzają czas na podróżach i odpoczynku.

Pod koniec pierwszej połowy wydarza się coś, co sprawia, że z opisów pobytów w kolejnych miastach, czytelnik dostaje coś w rodzaju kryminału, w którym znany jest "ten zły".

Myślę, że książka jest oryginalna. Bohaterowie nie używają nowoczesnej technologii, telefonów oraz wifi. Całość jest we współczesnych czasach najprawdopodobniej mało prawdopodobna.

Na początku książka wydaje się średnio porywająca - główny bohater ma za zadanie skontaktować się z kolegą przebywającym zagranicą w celu nakłonienia go do powrotu do domu. Bohaterowie spotykają się, nie wracają do domu. Spędzają czas na podróżach i odpoczynku.

Pod koniec pierwszej połowy wydarza się coś, co sprawia, że z opisów pobytów w kolejnych miastach, czytelnik...